portuondo’nun neşesi

gündüzler var gölgesi derin
şair çocuklu bakışlar avuç dolusu
dökülüyor ressamın fırçasından bir damla
portuondo’nun neşe dolu yankısında

ağacın kıvrımlarına tırmanıyorken şiir
yol boyu açılıyor kaldırımlar

sabahın sessizliğine saklı meis hatırlanışı
kendine çekildiğinde ancak zaman,
dökülüyor en güzel görüntüsünün resmi

kirpikleri doğruluyor defterin, sayfalarına
ince bir sızı,ipince
ara sıra, çocukça olsa da
kurşun kalem sevinçli çizgisine neyse ki hala

uzakta bir adam tüttürüyorken zamanı
gün doğmuyor ellerinin sarısına
aydınlığın neferiyle açılıyor yol
dürüstlük
bir kalem boyu

salıncakta sallanıyor portuondo’nun neşesi
küçük bir gülümseyiş ışığında neyse ki hala……