sen yağmur!

sen yağmur!

damlalaların ne çok yağmur

ne ansız gökyüzün var! seni bırakan, ellerinden

ıslatmıyor yüze vuran damlan

durmuyor şavkı aydınlanmamış gündüzlerde,

ne bu celal! yağmur, desede ağzın çeperi

sen dinlemezsin ki şu köşede sessizce

doldun yağmur, ayaklarımdan içeri

sel oldu damarlarımda, sol yanı busenin

nehirler çağladı, fırtına koptu gökgürültülü gözlerde

kalbin sızıntısı, taştı buldu en nihayet kemik zarını,

sen yağmur! bilmeden bulaştın paçalarıma

bilerek kaçtım sırt çevirdim oysa gündüz akşamlarına

sen yağmur! bilemedin hangi parça deniz olduğunu

bilemedin saklı gümüş rengini

sen yağmur! bilmeden değdin toprağa

değdin ve hızlıca geçip gittin köklerden uzak yarınlara

damlalaların ne çok yağmur
ne ansız gökyüzün var! seni bırakan, ellerinden