beyaz leblebi

bir kase beyaz kelime avuçladım, bir kalbi avuçlar gibi. 
metaforlardan saat mili uzaklıkta, düşledim aklımın günbatımlarını. en son ne zaman gündoğumunda kendime taşındığımı.

ne uzun zaman olmuş konuşmayalı, ne uzun zaman olmuş kalbin yamaçlarından paraşütle atlamayalı, ne uzun zaman olmuş, bir avuç beyaz leblebi alıp, eli yüzü beyaza boyamayalı.

hoşgeldim, dedim,
hoşgeldin, dedi,
var mısın? dedim,
yok olmadım ki dedi.

sustum, mahşeri bir sessizliğin ortasında,

bilemediğimden mi, saçlarının kıyısından düştüm her defasında, dedim.
tutmadım ki dedi,

konuştum, kana kana bir pınarın çavlan gövdesinden, senli benli bizli hikayeler silsilesinden,

duruyordun dedim, ellerinin ece ayhan pusulasında,
okumadım ki ben hiç şiir dedi

uyandım, kıskıvrak kendime yakalanmış olarak.
ve elinde beyaz bir tebeşir, kara tahta yanı duruyordu alfabe,
ilk harfi ?

sokaklar belki arşınlanmıyordu da, şaha kalkıyordu sıkılgan bir müziğin kuzey esintileri,
karşılaştık yeni yetme kaldırım üstü kafesinde, beyaz leblebi dolu avuçlarında

hoşgeldin dedi,
hoşgeldim dedim
metaforlar dedim, metaforları çok özledim