sessizlik
her kendine küstüğünde insan
göç ediyor kıyıları kurak çöllere,
başı dumanlı dağlardan
yankılanıyor çocuk geçmişin,
uzaklar kürek çekiyor kendine
yakınlaşıyor sanki kalbin sancıları
her kendine küstüğünde insa
sırtlandığı yıldızları bırakıyor ellerinden
gece açılıyor ürkek bakışlarında
yorgun ressamın avuçlarında
tanelerle dolu renklere,
her kendine küstüğünde ins
sevilmedik sokakların şarkısını çalıyor mızıka
iki telli bağlamanın kör oturuşunda
bir çocuk paslı ellerin hep yamacında
her kendine küstüğünde in
nasırlı ellerin çatlakları açılıyor
korkuyor, konuşmaya gündüz yankısı
karışıyor, gece ruhlu kanat yankısı
her kendine küstüğünde i
anlatamadıkların kıyısında eksiliyor suretin
bir damla çoğalıyor
içinde açıyor kuzguni mevsimler
ve her kendine küstüğünde
çoğalıyor sessizliğin sesi
üzülme, kırılma gel sen yine bir şiir yaz.
ağlama gül biraz..
ses'sizliğin küsmelerin siyahında çoğalmasın..
günaydın!
çok teşekkür ederim
özel insan, güzel dost..:) sevgiyle yürüdüm özlediğim satırlarını... haklısın..kelimelerini kaybediyor bazen insan.. hatta kendini bile.. belkide sessizliğin sesini kısmak için geldik bu kısacık ömürlere.. güzel kalbinin çağıltısı hiç susmasın.. gönlüne sağlık..
her kendine küstüğünde insa
sırtlandığı yıldızları bırakıyor ellerinden
ve yalnızlığa bırakıyor kendını...
Özledim okumayu seni.
Uzaktan seslendim!
Yorum Gönder