her şey biraz yok aslında

*

uzak kıyıların kulaç atması gibiydi kelimeler, yazdıkça anlamını yitiriyordu içimdeki acı, daha az önce ağlayan ben değil miydim kendimle, neyse ki küçük kız çocuğu hallerinden sıyrılmış bir erişkin gibi gözyaşı dökebiliyordum ya da öyle sanıyordum, görse bu hallerimi sevinirdi belki büyüdüğüm için bir parça , geçmişin o küçük bir an/ı nasılda canlanmıştı ilk gün gibi...ne kadar tehlikeli bir şey bu, bir anı/yı ilk günkü tazeliğinde hissetmek, ne kadar korkutucu...

en çok bu mevsimi seviyordum ama geçsin bitsin istiyordum bu sene,hemen sonbahar gelsin yapraklarından vazgeçemeyen dalların ayrılık serenatlarına şahitlik edeyim istiyorum parmak uçlarında,usulca kahverengiliğini seyredeyim çınarların sonra şaşkın papağanların kaçışmalarını izleyeyim gökyüzü mavisinde...

boğuluyor gibiydim odanın içinde tüm günü evin içinde geçirmiş biri olarak dinlenmiş değil daha çok yorulmuştum hatıraların gölgesinde,bir yandan radyonun cızırtılı sesine bir televizyon kanalı eşlik ediyordu, gürültünün tam ortasındaydım ama içimdeki ses susmuyordu en fenası... tüm çıplaklığıyla canlanmıştı, imkansızdı, olanaksızdı, olmamalıydı...gidişinin üzerinden yıllar geçmişti, hem ben , ben çok değişmiştim, onu ne yeniden sevmek ne de hatırlamak istiyordum, kendi gerçeğim buydu, ama engelleyemediğim bir nehirde akıntıya kapılmış gibiydi benliğim, tutunduğum kara parçaları da benimle sürükleniyordu, korkmuyordum ama gücüm yoktu, yorgundum...anlamlarıma sahip çıkma isteği her şeyin üzerindeydi artık...

gitmek istiyordum neresi olduğunu bilmediğim rüzgarlarda...

bir cümle mırıldandım kendime yine ispat etmek istermişçesine dünü bugünde,

gerçekti her şey, onlar tümüyle gerçekti ve her şey biraz yoktu aslında

*

yüzünün solgunluğunda kafasını kaldırdığı defterden karşısındaki resme daldı,hikayesini düşündü fırça darbelerinin, en çok da renklerin sesini merak etti, müziğini/