yürüyen merdivenin sevimsiz metalliğiyle karşılaşmaktan dolayı yüzü ekşimişti,koşar adım çıktığı metronun art-nouveu saçakları bile harekete geçirmemişti yüzündeki kıvrımları,oysaki ne güzel kıvrımlardı onlar...geçkin adımlarla yürüdü yol boyu yüksek duvarların hükümdarlığında,ardı bir mezarlıktı şehrin ortasında şehre ait ,bir yahudi mezarlığıydı,nihayetinde insanların ruhları bir aradaydı...bir kaç görevli hummalı bir çalışmayla ara yolları süpürüyor,biriside sürekli su kabına daldırdığı bir bezle anlayamadığım bir şey yapıyordu...bir anda kendimi sanki duvara asılı kalmış küçük bir kız çocuğu meraklılığında hissettim içimde hafif bir ürperti vardı,bir parçada üzüntü,buradaki tüm insanların neler yaşadıklarını neler hissettiklerini düşündüm,mezartaşlarındaki tarihlere bakmamaya çalışarak,bilmem hep korkardım o tarihlerden...bir anda tüm bu düşüncelerden sıyrılarak onu hatırladım az önce gözlerimin önünde olan kişiyi,bir telaşla asılı olduğum o duvardan düşüncelerimle birlikte atlayarak büyümüş kız halimle kalabalığa karıştım...neredeydi acaba...aynı yöne yürümeye söz vermişçesine atılan adımların sesleri uğultu olmuştu artık şehirde,kalabalık çok kalabalıktı kaldırımlar,sürekli insanların enselerine çarpmaktan sıkıldığımı hissettiğim anda ,sağa ilk sokağa saptım nereye çıkacağını bilmeden,bazen bu korkusuzluğumdan korkuyordum sonraları düşündükçe...her zamanki gibi kafam yukarıda yürümeye başaldım, rönesanstan bir hayli payını almış iki tarafıda yüksek binaların gölgelediği bu sokakta bir parçada nefes alabilmiştim neyse ki...sanki farklı bir zamanda gibiydim ama sırtımı dönüp baktığımda ardımdaki insanları o caddeyi görebiliyordum,oradan gelmiş oradan bu sokağa girmiştim,uğultusunu duyabiliyordum şehrin üstelik,ama burası,burası çok farklıydı sanki görünmez bir yerdi ,saatime baktım öğlendi,takvim aynıydı,gün aynıydı ama burası çok farklıydı...biraz daha yürümeye başladım,kesme taş duvarların işçiliği büyüleyiciydi,demir bir kapının önünde durup göz hizamdaki boşluktan arka avluya baktım