arzuhalim

bu akşamın hüznü zaman
martıların sesinde dalgaların rengi,
saklı haliçin yüzünden yükseliyor

artık şehrin sabahı .
durgun

incecik bir tül gibi.

kesintisiz bir şarkının haykırışı
puslu izmarit yakası gibi
şehrin

rengi mi

bu

bıraktığım yerde devam eden hayatn izleri
ağlamıyor artık dizleri kanayan çocuk gibi.
solgun gün çiçekleri gibi çağlıyorsa aydınlıklar
kelimelerin efendisi başka ne denir ki

hızlı kalabalıkların içindeki girdap

çekmiş bırakmaz artık seni

metaya başkaldıramıyor gövden senin

ruhundan yok olmuş gitmiş silinmiş

latin ülkesi izleri

acıtıcı

örtüsünü çekinirken şehir
yokluk bu
hala yokluk

gündüzün sesi

suya taralı izler buluyorum sokaklarda varlıksız
ihanetin hiç bitmeyecek sesi

magrittenin tablosu gibi aynalara bakan sen dolu

sanki ortaçağdan kalma bu meydanlar,

şimdi.

arzuhalim
beyaz bir zarfta kalemin ucuna düştü işte bu mühürle şimdi.
şiirdeki sesim

sessizliğim benim.

kapatılan bu şiirin

mühründe şimdi.