yalnızlık sorgusu

bilmediğim dilde bir şiir okudum az önce
inandığım dinde şiirler yazdım yine,

korkmak çok erken yürümeden önce yolu
göz alan şavkını bilmek ve dolunayı
tenha sokakların keşliğinde tüten isli yalnızlık
duvarların sırtından akıyor küflü geçmişin
ve sonraya geç kalmak an/ın ardından
hayat bu ya! kendini hatalarında hep aklar
söyledikleri bir parça eksik hep dilin
tedirgin ve ürkekti şiir gölgesi
ne kalır bilinmez yalnızlığa

masal şehri

*toffee nut latte ve empresyonizmin doruklarında bir istanbul: harikulade ikili, sessiz eşlikçileri boris vian ve paul lafarge,c.mcrae koyulugunda. ardında kırmızı stop lambaları görüş mesafesine dur emri, asmalının geceye inat berrak rengi öncesi tünelin iç üşüten kapı önü sesteşi...ve martılara bugün renginde yer açan bir masal şehri

ezber

ay ışığı serilmiş gibiydi -sanırım-gecenin ardına, ılık ve davetkar bir mevsim güncesi sunuyordu sonbahar ardında. kalabalık, isli geçitlerin gece aralıklarında ayakları aydınlanıyordu sanki koca gövdeli taş duvarların ve oradan şehrin gökyüzü pencerelerinin…genzi yakan tanımadık bir koku vardı ve siyah beyaz bir film gibiydi oysa gecenin kaçkın rengi…

o,
uçağın inmesine daha birkaç saat vardı ama şimdiden sabırsızlığı sırtlamıştı adımlarında, yerdeki karoları teker teker saymayı bitirmiş tavan armatürlerini 2 li 3 er li gruplara dahi ayırmıştı. ara, ara da parmaklarını yakalıyordu ağzının içinde, -ne ayıptı oysa! ki kızardı ona şimdi burada olsa-, kocaman 45 yaşında bir de sosyal statü sahibi bir adam olarak hala tırnaklarını yiyordu dimi, ya birde gören olsaydı tanıdık…
yeterince başkalarının düşüncelerine teslim olmanın ezikliğini yıllarca içinde taşımıştı, kim ne der kim nasıl karşılarla dolu hayatı,annesini,dostlarını,karısını üzmemek için sürekli ertelediği kendinde ki uyanışa artık daha fazla karşı koyamamış ve ona göre hayatın son düzlüğünde özgürlüğünü ilan etmişti işte bir sabahta beklenmedik,
evet şimdi yeni başlıyordu her şey ,yeniden!

diğeri,
solgundu yüzünün sol köşesi, her kelimede daha soluyor daha kuruyordu kirpiklerin yaşı, titrek gölgelerin koşuşmalarında ürküyor kenara çekiliyordu sanki repliklerin sessiz ağzı…bir söz bir kelime yoktu ki onca seneyi açıklayacak dahası açıklaması olacak, her şey hep bir kandırmaydı bu hayatta ,inandıklarına biçtiğin değerin yansımasıydı o tüm yanılsamalar zamanda ,oysa şimdi her bir klişeyi bertaraf edecek ruh dirilişindeydi kendi içi ve donuk bakışların ardından görebiliyordu o buz gibi dağı istemese de…
suretler ve yanılsamalar ne kadar da çoktu hayatımda diye düşündü, komodinin üzerine bırakırken parmağındaki yüzüğü,
dönüşünü ,onu sevme gücü bulduğu bir anda haber vermişti ama uçak indiğinde ne o güçte ne de o istekte değildi artık adımlarında ve kalabalık bir turist kafilesinin içine karışarak çıkış kapısına gelmişti ani bir hamleyle…ki ne tuhaftı onu, yine onun için, sevmek adına kendine bahaneler yaratıyordu artık, sebepler, ne yorucu ne zorlayıcı ve ne kadar kendini yok edici bir seçimdi böylesi…
o böyle bir şey yapmazdı oysa biliyordu, ki içinde büyük bir yorgunluk bunu da hissedebiliyordu ama sevginin erekleri bir kere içinde ,o nun için, diye yer etmişti insafsızca kendine ve şimdi kendine vuran dalgalarında bu duygunun boğuluyordu artık.

kent ışıkları vardı gecenin üzerinde ve camdaki yansımalara bakarak odanın gerçekliğine daldı sarı lambaların buğulu gözlerinde…onu habersizce bıraktığı havaalanından sığındığı bu otel odasında, bir anda koca bir yabancı gibi hissetti kendini doğduğu bu şehirde, ait değil gibiydi bu odaya, bu eşyalara, bu müziğe vs. bir türlü tanımlandıramadığı içindeki bu boşluk duygusunun rahatsızlığında oysa diye mırıldandı içinden, ait olduğunu sandığı bu topraklarda huzur bulacaktı dönüşüyle…

peki o,
onunla karşılaştığında nasıl bir kelimesizlik gelip onu bulacaktı, takıldı kaldı bir anda aklı aklının gün görmemiş karanlık gecesine…
balkona çıktı, kafasını gökyüzü kaldırarak uzakta çok uzakta parıldayan birkaç yıldızın izini sürmeye başladı gözlerinde, çokça düşüncelere dalmadan…tam son noktalarını birleştiriyorken yıldızların, çalan bir telefon sesiyle irkildi sessizlik, isteksiz adımlarında açtığı telefonun ucundaki ses onu giriş lobisinde bekliyordu artık.
sanki bekliyormuşçasına bir hazırlıkta saçlarına hafif bir şekil verip usulca, yüzüğünü de parmağına geçirip, asansörde karşılaştığı gözlerine anlamsız ve boş boş baktı 8 kat boyunca…

biraz kilo almış, bir parça yılların rengi saçlarına karışmıştı ve hala kahverengi süet ceketlerden vazgeçmemişti o,
korktuğu, hiçbir şey değişmemişti, hala bıraktığı yerde olduğu gözlerinde ki çaresizlikten akıyordu, yorgunluğu bir kat daha arttı ve şimdinin içinde canlamaya başladı zaman kendini,diğeri için…lobide ödünç gibiydi bu anlarda yaşamın izleri ve sessizliğin tedirginliğini bozmaktan korkan bir hali vardı sanki gecenin, oysa bir fransız şarkısı teğet geçiyordu sadece lobinin sarı ışıkları altındaki geceyi ve

ikisi de biliyordu bilmedikleri bu dilin ezbere şarkı sözlerini…

Muammer Onat: "Öğrenci Öğretmenin Öğretmenidir!"

.

söz bitti blog ,kelime, çizgi, herşey ama herşey ,bir tek hatırlananlar

rahat uyu hocam, öğrencilerin hep yanında olacak

eski dil

basit oyuncularıyız dünyanın ve yerel saatlerin

takvim tutmazlığını anlatıyor şarkıların sanki her biri,

şiirler:

şimdi çoktan sönmüş bir ateşin yaslı bekçileri

her kim kimi kandırırsa

ya da

her kim kime kanarsa mı acıtmayacak bu sarkıtları şehrin,

sancıyorken kalbin tüm duvarları

tüm yaşantının birikintileri kıyısında,

kaçıyorsun ya hayatın tüm bencilliklerinden

sesliyor işte kendini sevenler cumhuriyeti

göndere çekili şanlı seslerini.

yorgunluklara sarılı adımların arşınında

bitmiyor ki kelimelerden dağlar,

oysa kırık dökük bir blues parçasında uzuyor

hayalet düşlerin başıboş gölgesi,

varken ve yaşıyorken kıymet bilmezler bulvarı

öldükten sonra başında sabırsız sesteşlerde

sağır kör doymuşken tüm o /şey/ lere

hep kaybettiğini ister dimi insan bu hayatta, bencilliğiyle

küçük düşleri var oysa hayatın, küçük elli

yitirildikten sonra nafile bu rüzgar çanları,

kime ve neye!

yüzünü dönmüşken güneşin kolları,

şimdi buzul mavi meydanlar var

soğuğun içi yakan mai sıcağında

an itibariyle

Yagmurda denizi seyretmek gibisi yok.Kasvet masvet gri ama iyi geliyor varlıgı yinede ruha blog an itibariyle. Topraklar toprak gibi kokmuyorken bile yagmura mutessekkırım damlaları ıcın ayrı ayrı yınede...tamda gurultuye ıhtıyacım vardı ne ıyı ettılerde geldıler sevgılı ogrencı arkadaslar coskun seslerıyle...tum caylar benden dıyesım var yaptıkları şu hesaplara ıstınaden ama bende ogrencıydm bır zamanlar nede olsa ısın keyfı de bır parca bu kafıyede saklı kanımca. Cok ıslanmayı goze alamayacagm kalkmalı an ıtıbarı ıle usulca

devre arası nıyetıne notlar

ege salatası, angora kırmızı, babylonda enfes bı grup, karsımda sanırm degıl magden gecenın tek bılınmeyenlı denklemı...sokaklar ıyı keyfı yerınde sımdılık...n.cave kıtap yazmasın sarkı soylesın usulca aman dıyım yeraltna ınmeye tesebbus etmesın bu kadar yerustu aydınlıgındayken hala...bır parca derınlık ınsan evladına ve grup sahneye cıktı susmalı usulca sss

gökyüzü rengi

karanlığı aydınlatıyor beyaz
ve sanki uzak ışıkları var siluetin

vapurun paslı yanaşıyor gövdesi
öğle rüzgarı adımlarında geçgin,
elleri kavruk kent güneşinde
cevapsız bir soru şimdi örtülü gözlerin perdesi,
bir tek şahit yok yalnızlığa
tekil çoğalışın yalın ayazında,

tekin değil oysa çocuk köşeleri şehrin

ekşi dişleri dökülüyor kaldırım üstü kahvelerinin

tanımadık coğrafyası seriliyor kahverengi sesin

sen varsan ya da ben varsam:varoluyorsa ancak varlık

o ya da bu,
gerisi boşluk uzamda,
bir boşunalık yazgısı o halde varlığın adı

ne acı!

yoklukta varlığın kelime anlamı

peki, gecelerin nerededir kanatları.
sahi nerede saklanır ki gündüzün martı yarasaları,
incinmez mi durgun su
ardını döndüğünde kıyılarına vuran,
dalganın salkım saçak asma köpüklerinden.

bir oyun mu hep hayat
en çok seven mi en önce hep yakalanacak
bulutlar ne kadar yakın ve ne kadar uzak oysa,
ve gökyüzü sanki tamda bu!
düş ile gerçek arasında asılı kalan

cevapları kendinde sır olan

puslu ve bugulu dolunay şavkına acılıyor denızın rengı,sehrın eskı koselerınde. bır parca c.saura dusmus muzıgın golgesınde,akdenız tutuyor ozlemle beklenmedik kıyılarından aklın ıcıne. keskın bır latın kokusu bulanıyor, tangonun lırık dızgelerıne. ve gıtmek ıstıyor artık ruh,ozgurlugunun tutsak oldugu, aklın bu bulamaç kıyıları eşıgınden, aıt oldugu karaparcalarına, ozlem dolu gülümseyişte.

h.g.d.ç vol.1

:88.2 nin sunucuları konuşmasa da hep çalsa, 100.2 cızırtı yapmasa, 102 sıkmasa, 96.0 hepten aynılaşmasa, şu davis cd si bulunsa ne güzel olacak oysa hayatın frekansları toptan fiyatına perakende özette. şehirde bir varlık coşkusu saklı sanki, toprağa düşen adımlara artık sevinçli gibi. Her uzaklaştığında suret nefes alamıyor gibi. neyse ki canlıyor varlık bugüne miras saklı sureti ve nihayet h.g.d.ç vol. 1 seçkisi.

kuleli

kuleli uzaktan ne kadar davetkar ve büyüleyicisin.masalları vaad ediyor gece karanlıgındaki aydınlığın.sakınmıyorsun dimi gündüzlerden kanatlarını.gündüz düşlerin sahi gerçek mi.saklıyorsun dimi hala erguvanlı geçmişi .mor salkımlar var şimdi balkonlarda oysa şehrin şarabi rengi.,bir de bir sonbahar karayel batımında neyse ki venüse teslim. ve hoşgeldin ekim. ne iyi ettin

kısaca

Moda iskelesi ve martı kanatlarında çay : akşamın en güzel gölgesi. Özlemişim usulca geçen eylül'ün içinde denizin rengini...

medeniyet güncesi

ağıt:
konuşamaz kelimelerin bittiği yerde ses
susar bakışların kirpikleri.

medeniyetin ortaçağındaki bu resmi geçitte,
açıldı karanlıklar en erken gündüz renginde
derinlik daha derin
acı mı!
her zaman sadece hep düştüğü yerde,
nafile kelimelerde
hissedemez kalp,
acımıyorsa kendi canı
başkasının acısını aslında,
konuşmaya kelime bulur
bulur,saçar ve döker hatta
açar daha derin girdaplar
gündüzün içinde sözdeliklerde

sustu işte 7 beden
burada 2 beden
şurada ayları yeni saymaya başlayan minik bir beden
ve orada sayısız, sayısız gözyaşı döken
daha neler neler
unutur insan bunu da
emin ol!
bundan öncesi gibi
bundan sonrasında da,
alışkın çünkü bir dakikalık ağlamalara
ve ömür boyu sit com hayatlarda sefalara,
acı dediği 2 kuruş
bozukluk gibi harcadığı her nasılsa,
etmemek lazım beylik cümleler suretinde
varolan bu dünyada hep kendini sever her nedense,
tiksinmek istemez mi bu hallerden
dünyanın bu sözde efendilerinden,

en derin solumaları var kelimelerin
çağrışımsız hızda elleri,
acizlik bu çamura bulalı
gerçek efendilerin söz delikleri,
sele kapılmış kelimeleri,düşleri,bedenleri,umutları,acıları,ömürleri,ömürleri........
ortaçağ karanlığında işte bu medeniyet güncesi!

ve alışır insan,
alışır diğer o tümler gibi
bilinen dün, duyulacak yarın gibi
ve kayıtsızlık başlar algısı alışkanlığında,
kör/sağır/dilsiz yamaçlarından

imlasızlık dolu kelimelerin aksinde
konuşuyor hırçın dalgaların koyu laciverdi
dönüyor ya dünya
dün olduğu gibi işte bugün ve yarında da,
paylaşamasın bugünün içinde bugünleri hala
acıyla yoğuramıyorsa ruhunu
eğitemiyorsa hala insanlığını
nafile akmaz
ne bir damla
nede gözyaşının pırıltısı kalbinde oysa

yaslı ağaç gölgesi , artık yaşlı gövdesinden utanıyor!
utanmakla kalmıyor köklerini topraktan çekiyor.

yabancı

-en çok kimi seviyorsun garip yabancı?

anneni mi, babanı mı, kardeşlerini mi?

-ne annem var, ne babam, ne de kardeşlerim.

-vatanını mı?

-nerde olduğunu bile bilmiyorum.

-yoksa parayı mı?

-nefret ederim ondan.

-o halde neyi seversin esrarlı yabancı?

-bulutları severim.

karşıdan gelen ve karşılara giden bulutları.

c. baudelaire

meramını anlatan cümle

söylediklerin herşeye zaman/ın/da, bir -sonrada- vuku buluyorsa hep işte, acıyor daha çok canın, adını bilmediğim kent kafesi. ne erken ne geç bilemedim...

ruh korozyonu

kendine o kadar sadıktır ki insan ,
bir başkasına olmadığı kadar;
o kadar dinler ki kendini
başkasını duyamayacak kadar,
o kadar çoğul ve çoğundur ki
tekil olamayacak kadar;
ve o kadar bağırır ki
zamana küstürene kadar,
...
oysa
saçak altı üşüntülerine ağlıyor şimdi ıslak maviler
ve
uzun suskunluk molaları veriyor zaman

susuyor için derin derin
susayor asaf misali
duruyor dünya uzun uzun
durayor kendi gibi olmayan halleri kısa kısa sesin

ruh korozyonu olmalı
yaşantının dinmez sancısının adı,
ve doğuyor olmalı her yabancılaşmada suretin
en erken kendine

oysa anlamı değişiyor sokakların bir bir
hatta karanlıkların bile
başını kaldırıp baktığın gökyüzü güncesi
nicedir sürgün vermiyor tomurcuklara,
kırılgan ve kaygan insan iskeleti
kendini salıyor gönüllü dolunay ardına
karşılıyor eski ruh gölgesi iki paçavra ayaklarıyla
ellere dalıyor üşüntülerin yüzgeçlerinde, birer ikişer sessizlik keşliği,
şahit yazmıyorken sessizlik
siliyor sık suskunluklar çoğun silueti
...
sonra bir şair ve birde kolları ebruli ağaç gölgesi ege de
hissediyor olmalı sessizliği,
yazıyor olmalı sesini.

syf.239

insan hicbir zaman büsbütün yalnız degildir dünyada.en kötü durumda, bır çocugu, bır delikanlıyı ve zamanla olgun bir adamı, yani kendisinin eski bir halini bulur yanında.sorun, zamanımızda bır kültür temsilcisinin, geçmişte bir din adamından, bir sanatçıdan, bir bilginden, bir düşünürden daha az dinlenir olmasında değildir. sorun, şimdilerde .....syf. 239/y.uğraşı

Gelecege not

karakoy su saatte enfes blog, tuhaf bır gızı, gızemı var. sıır gıbı marmaranın koyu lacıvertı, ardından sepetcıler kasrının kırılgan ama magrur sıluetı. yarım ay vuruyor sehrın eskı koselerıne bır barok tınısı zerafetınde. geceler yakısıyor bastan cızıyor sehrı kendı rengınde. gece ve ay tum bu yanılsamanın ıste gercek musebbıbı. ve son bır mevsım guncesı.

.forizma ozen ve oneme

gemi bir kere su almaya gorsun ,batması kacınılmazdır. sandal mı! nafıle tasıyamaz koca gemının yukunu bıcare

asmalımescıt aksamları

kolları erken cekılıyor gunesın artık, usuyor olmalı yaz aksamları. bu vakıtlerde hazırlanıyor ıste yaprak dallarından ayrılmaya, esıyor ruzgar daha delı yuzunu sonbahara donmus mevsımın kollarına...kabullenmıyor govde, acmıyor tomurcuk bu son-baharında, bası dumanlı daglar gıbı cekılıyor gondere ve beklıyor usulca sessızce ılk-baharını ruzgargulu mevsımınde...ve tuhafthr usumuyor ruh ortunmuyor suretını, sakınmıyor... asmalımescıt aksamlarına

hikaye

10 sene tanrım! kocaman bir 10 sene kendime şahitliklerim...

içimde verdiğim mücadeleleri hep görmezden geliyordu umursamıyordu, farkında değildi belki ama dayanamayacağımı biliyordum artık daha fazla...
bu eşyalar, bu ev, fazlasıyla mükemmelmiş gibi duran bu mutluluk tablosu beni artık boğuyordu, geçte olsa içimde kavuştuğum bir özgürlüğüm vardı ve ondan vazgeçmek istemiyordum artık,bir sabahta bir not bıraktım ona beklenmedik, sırtının yüzgeçlerini dönmüş bir yunus balığı gibi kıvrılmışken yatağa :

küçük bir çizgi çizebilir misin
sade, net
ama küçük bir çizgi güzel adam,
bu hayattaki
büyük şeyleri utandırırcasına
küçük bir çizgi.

muhtemelen anlamayacak ve hatta bir öfkeyle buruşturup atacaktı yine...yanılmadığımı ise çok uzun olmayan bir zaman diliminde anlayacaktım,

anlattı her zamankiliğiyle sonuçta...
bildiklerimle karşılaşmış olmanın sonucu sıradan olağan bakışlardı,durgun ve isteksiz gibiydi artık adımlarım, karşısında günden güne sessiz yardım çığlıkları atmaktan yorulmuş ve tüm göreve dönüşmüş gerekleri de aniden bırakmıştım ellerimden.
sanki bir başkasının hayatını yaşıyor gibiydim, her zamankiliklerime alışkanlıklarıma yabancı kalıyordum,
bu ben değildim...
sevilen nasıl olurdu da sevenin yankısını hissedemezdi…hissetmek,
hayatın temeli değil miydi, insanı var eden…

onca zaman ne söylemiştim ben,o ise ne demişti her defasında bana, tüm geçmişim bir anda gelecek gibi serilmişti önüme, bir o konuşuyor bir ben ve sonu olmayan
uçurumlar açılıyordu her defasında ...sırdan bir akşam yemeğinin sıkıcılığından bile sıkılmama izin yoktu kalabalıklarla dolu dünyasında,ya hiç susmayan bir telefonu ya yapılacak bir ton işi yada mecburiyetlerin bekçiliği sıradanlıkları vardı hep,hissetmekten km’lerce uzak...

ben neydim onun için artık, iyi eğitimli güzel bir kadın mı? sevginin erekleri aşkın yüceliği neredeydi artık…sırtlarımızda tonlarca taşıdığımız maddelerle dolu bu ağır yükler neydi…

sanırım en büyük hatam mutlu olduğumu sandığım o günlere olan sadakatimde ki ısrarımdı,belki de adanmışlık... bazen bazı şeylerin kopmasına, senden ayrılmasına izin vermeli aslında, oysa yanılsamaların gölgesinde hatıraların seçkisinde en özel en güzel cümleleri buluyor ve yapıştırıyordum tüm o affedilemezliklerine üstelik…bile bile gönüllü kendimi darağacına götürüyor ayaklarımın altındaki iskemleyi hep en önce ben çekiyordum…sonuç mu, sonuç hep karşımda affedilen bir adam, hep sevilen her defasında…tuhaf ama insan bir kere hata işlemeye başlayınca da gerisi bir çorap söküğü gibi geliyordu…ben alışmıştım affetmeye ,o’ da affedilmeye…sorumluluk duygusu da artık iyiden iyiye azalmıştı serseri bir özgürlük taşıyordu sırtında,rutininde mecburiyetler cumhuriyetiydi benimkisi de artık,kısacası bize ait özgürlüklerimizi boğan bir meydandaydık ikimizde soğuk ve yabancı…

bir anda ne olmuştu ki, bu sihirli dünyanın bütün ışıkları sönmüş ve karanlıkta kalmıştım sanki…

bir süreliğine, kimseye haber vermeden bir el çantasıyla şehrin kuzeyindeki arkadaşıma ait eve gitmeye karar verdim...cam kenarı bir otobüs koltuğu tek ihtiyacım olan şeydi...telefonda konuştuğum görevli hiç yerlerinin olmadığını ancak yarım saat sonrasında kapanmamış bir rezervasyon olduğunu ve tekrardan aramam gerektiğini söylediğinde yine kızar bulmuştum kendimi...bir kerede isteğim tek defada gerçekleşebilseydi...bilmiyordum oysa bu serzenişlerdeyken sonraların uyandığını...

şiirin önsözü

ansızın çıkar bir şair, ansızın şiirinden :
bir gündüzde unuttuğun kitapların sırtından bakar sana, eline alırsın umarsızca bir anda, bir anda soluklanır kelimeleri dalga dalga, derin bir nefeste canlanır sen, dökülür satırları öğlen vaktinde ardına...sarılırsın, daha çok sarılırsın ve hissedersin her bir satırını her bir harfinde, sevinirsin sadece sevinirsin ve teşekkür edersin minnetle bu şairin ansız varlığına bir dua gibi içten büyük bir samimiyetle, okursun tekrar tekrar ve tekrar,
ve nefes alırsın her bir satırında,



DÜNYAYI TAŞIYOR OMUZLARIN

Bir gün gelir, "Tanrım!" diyemezsin artık.
Toptan bir temizlik zamanıdır.
Artık "Sevgilim!" diyemeyeceğin bir gün.
Çünkü boşunalığı kanıtlanmıştır aşkın.
Ve gözlerden yaş akmaz.
Ve ancak kaba işlere yarar eller.
Ve kuruyup kalır yürek.
Kadınlar boşuna çalarlar kapını, açmazsın.
Tek başınasındır, ışıklar söndürülmüş
ve karanlıkta parlar kocaman gözlerin.
Belli ki acı çekmeyi bilmiyorsundur artık.
Ve hiçbir şey istemiyorsundur dostlarından.
Kimin umurunda yaşlanmak, yaşlılık nedir ki?
dünyayı taşıyor omuzların
ve bir çocuğun elinden daha hafif dünya.
Savaşlar, kıtlıklar evlerde aile kavgaları
hayatın sürüp gittiğini kanıtlıyor
ve kimsenin özgür olamayacağını.
Bu gösteriyi acımasız bulanlar (o yufka
yürekliler)
ölmeyi yeğ tutacaklardır.
Bir gün gelir ölüm de işe yaramaz.
Bir gün gelir bir komut olur yaşamak.
Yalnızca yaşamak, hiç kaçış olmadan.

'carlos drummond de andrade'

iki üç mısra

derin bir soluk geçti az önce yazı vaktini;

sıkılgan şairlerin sokağında iki üç kelam
mürekkebi kuru kuşların kanat göçünde.
sesliyor buyurgan fiiller köklerini, yaşlı surette
ve açılmıyor göz duvağı
ki aldanacak iki afrika sokağı,

yürüyorken ardın kamburun sırtında
solgun yüzün kederli gövdesini,
tanımıyor oysa bak, ormanların neşesi!
kopup gitmiş şiirler parça parça dumanında

istasyonu arşınlayan parmakların
son kalkışıydı bu vakitsiz makinistin
biliyor ve gülüyor işte
bıyık altı münasebetsiz kirli tuvalin ardında

sokulgan ve soğuk yaz akşamlarında
miras dünler canlıyor hala
boynunda şiirler birer urgan
dolanıyor sanki her bir ilmik atışında,

hangi yükseklikten atlasa şimdi hayat
devrik kelimeler ve diz çökmüş hepsi
tek bir hece var oysa
doğrulmaya çalışan,
aldanışın aldanışına

gökyüzü senin
toprak senin
yıldız,ay
buhara karışan nefes senin
hava senin
buluttaki nem senin
attığın adımın gölgesi
renk senin
yok mu sana ait olmayan
yeryüzünde kendine kalan

her gidiş zamansızdır

ve iyilerin gidişi hep acıtır,

hiç tanımadığına gözyaşın varsa da böylesi

neyin tesellisi olabilir ki bu kalana,

müziğin bol olsun '' bahadır akkuzu ''

yıldızlar ışığın daima

iskenderiye

iskenderiye de tütüyor yalınlık
kirli ellerin saçaklarında,
iki kıvılcım bakış doğuyor gün batımında,
katalan dansına çağırıyor bir çöl fırtınası şimdi,
bakışlara dolmuş kum tanesi şaşkınlığında
oysa kendinle tanışman var akdeniz aralığında
konuşuyor kelimelerin diz çökmüş halleri
gece ve kuytu, kovalıyor arka sokakların gizini
akıyor soğuk kelimelerin lirik efendisi
bir kadehin şavkında aydınlanıyor
yüzün o gölgeli geçmişi
kerpiçlerin gövdeleri kendine susarken ,şaşkın insan ve yine anlamsız sureti...

uzayda hayat var mı

*hani sen -artık- bir şey söylüyorsundur, sonra aynı bir şeyler, sonra yine aynı bir şeyler, hani olmasınlar...'ama' anlamak değilde, anlaşılmak hiç değilde,define bulmuşçasına sevindikleri o kendine inandırdıklarının ben biliyorumların kıyısından köşesinden değilde tam içinden bulup çıkardıkları kendilerine açıklamalarıyla hala, konuşmuyorlar mı...gitsen neden gittiğini anlamazlar, kalsan neden kaldığının farkında değildirler...
adı bu ilk hece ben/ sonrası çorap söküğü/ cillik...
*fazla uzun bir cümle oldu,yoruldum,bir iki üç tıp
*akdeniz heykeli görmeyeli uzun zaman oldu
*kaş çok özlendin
*köprünün sarı ışıkları facia
*cohen hoşgeldin
*i.acar boş mu konuşuyor dolu mu anlayamıyorum
*yorgunum yorgunum yorgunum
*bu çizim bitmez
*gardot son cd süper ötesi, yıllar öncesi
*beynimizin % 70i suymuş fazla harcamayalım
*ve ' kraker kelebeği ' neredesin neredesin

ne kalır!

ne kalır!
akşamdan sabaha
ya da dünden yarınlara
uykulu vakitlerin
kirpik aralıkları mı!
ne kalır!
akşamdan sabaha ,
sırtını döndüğün bahar yangınlarında
ilk aldanış çiçekleri
eteklerinde açan gün rengi mi!

bilinmez ki tuzlu deniz yontusunun
tenin üstünde biriken tozlu rafları,
silkelenmedikçe temizlenmeyecekler

ne kalır!
sonraya ait öncelerden
ne kalır!

'yaşama uğraşı'

Başkalarıyla – hatta karşına çıkan tek insanla – sanki her şey o an başlayacak ve biraz sonra bitecekmiş gibi yaşamalısın. (Yaşama Uğraşı 322)

Kendini öldürmeye karar vermiş bir adamın damarlarından boğazına yönelen bu gizli ve köklü sevinç neden? Ölümle yüz yüze gelindi mi, hâlâ diri oluşumuzun kafaya dank başka bir şey kalmaz geriye (Yaşama Uğraşı 98)

Kimbilir kaç kez o güvenli ve yerinde karara vardık: Ondan 'uzak duracak', ona sanki her şey şimdi başlıyormuş gibi davranacak, bu arada da onun her tutumunu biliyor olmanın getirdiği büyük avantaja sahip olacaktık. Ve kimbilir kaç kez bunu başaramadık? Niçinine bir bakalım. Yalnızlıkla bütünleşip onun karşısında kurban rolünü oynadık. Onun karşısında sakin ve hazır olmalısın; yalnızlığına dalmalısın. Artık kaya ol, dalga değil. '33'nte sandaldaki sağlamlığına yeniden kavuş. Boşalan içsel enerjini tazele. Rıza göster, talep etme. Bekle. Her dürtünün seni nerelere götüreceğini gör. O bildik alçaltıcı durumlara götüren bütün dürtülere egemen ol. Bunu yapamazsan, hiçbir şey yapamazsın. (Yaşama Uğraşı 100)

Gerçeğin mutlak mantığına inanan düşünürler bu konuyu bir kadınla ciddi olarak tartışmamışlardır. (Yaşama Uğraşı 101) Bir insan acı çekiyorsa, başkaları bir sarhoşmuş gibi davranırlar ona: “Hadi, kalk bakalım; yeter bu kadar; hadi işine; öyle değil; ha şöyle...” (Yaşama Uğraşı 103)

Eskiden beri bilinen bir şey, ama yeniden bulduğum için kendi adıma seviniyorum. Ancak bir özveriyi gerektiren sevgiye inan; bunun dışında herşey, çoğu zaman, boş sözlerden başka bir şey değildir. (114)
Acı çekmek (mutsuzluk, yas), düşünceleri belli bölgelerden uzak tutmak, böylece orada egemen olan acılardan kurtulmak için zihinde tel örgü yaratmak gibidir. Bu bakımdan, manevi yetenekleri sınırlar acı çekmek (116)

Fırtınalı bir iç hayatları olup da konuşarak ya da yazarak içlerini dökmek istemeyenler, aslında, fırtınalı iç hayatları olmayan insanlardır.
Yalnız bir insanla arkadaşlık et, herkesten çok konuştuğunu göreceksin. (125)

Elbette acı çekerek insan birçok şey öğrenebilir. Ne yazık ki acı çekmek öğrendiklerimizden yararlanacak gücü bırakmaz bizde; bir şeyi sadece bilmekse, hiçten de az bir şeydir. (130)

İnsan nasıl ölümü düşünmeyebiliyorsa, kadınları da düşünmeden edebilir. (135)

Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum...(142)

Bekârlar evlilerden daha çok ciddiye alırlar evliliği (163)
Kıskançlığa karşı geçici bir çaredir cinsel ahlak. Bir başka erkeğin cinsel gücüyle herhangi bir karşılaştırmayı önleme çabasıdır. Kışkançlık ise böyle bir karşılaştırma yapma zorunda kalma korkusudur. (166)

Bir çeşit insan vardır ki, hayattan bir şey beklememeye alışmıştır; ne yaptığı bir iş, ne de çektiği acı için bir karşılık umar. Ne olursa olsun, hiç kimseden, hatta yardım ettiklerinden bile bir şey beklemez. Dolayısıyla, ancak dilediği zaman başkalarına yardım eder. Tıpkı benim gibi.(179)

Bir başka insanın çocukluğunu öğrenmek, onu yeniden yaşamak istemek, belli bir sevgi belirtisidir. (206)

Aşk iki sevgiliyi birbirlerine değil, kendi kendilerine çırılçıplak gösterme gücüne sahiptir. (212)

Hayatın alaycı yasalarıdan biri de şudur: Sevilen kimse, veren değil, alan insandır. Sevilen kimse sevmez, çünkü seven, verir. Bu da anlaşılmayacak bir şey değildir; çünkü vermek almak kadar kolay unutulmayan bir zevktir; kendisine bir şey verdiğimiz insan bizim için gerekli, yani sevdiğimiz bir insan olur.
Vermek bir tutku, neredeyse bir kusurdur. Kendisine bir şeyler verebileceğimiz bir kimsemizin olması gerekir (234)

Bir kadın evlendiği zaman bir başka erkeğe ait olur; bir başka erkeğe ait olduğu zaman da artık ona söyleyeceğin hiçbir şey yoktur. (239)

Beklemek de bir uğraş. Hiçbir şey beklememek korkunç.(322)

Birtakım şeylerden düzenli ve inançlı olarak vazgeçen insan, hayatını işte bu vazgeçtiği şeyler üstüne kurmuştur. Gözü yalnız bunları görür. (373)

Zaferin tadını çıkarabilmemiz için ölülerin dirilmesi, yaşlıların gençleşmesi, uzaktaki dostlarımızın dönmesi gerekir. Biz bunun düşünü dar bir çevrede, bizim için bütün dünya sayılan bildik yüzler arasında kurmuştuk; şimdi büyüdüğümüze göre, yaptıklarımızın ve söylediklerimizin gene bu yüzlerde yansımasını isteriz. Oysa onlar yaşlanmış, ölmüş, kayıplara karışmışlardır. Bir daha dönmemecesine. Bu durumda umutsuzca çevremize bakar, bizi yalnız bırakan, ama bizi seven, yaptıklarımıza hayranlık duyacak olan bu küçük dünyayı yeniden yaratmaya çalışırız. Ama böyle bir dünya yoktur artık. (378)

Bir kadının aşkından değil; aşk – herhangi bir aşk – bizi olanca çıplaklığımız, mutsuzluğumuz, incinebilirliğimiz, hiçliğimiz içinde gösterdiği için de öldürür kendini insan. (409)

Çivi çiviyi söker. Ama bir çarmıh yapılır dört çividen. (415)
Ama daha korkunç olanı şudur: yaşama sanatı, sevdiklerimize onlarla birlikte olmaktan ne büyük bir zevk duyduğumuzu belli etmemekten başka bir şey değildir; bunu başaramadık mı, bırakıp giderler bizi. (Yaşama Uğraşı )
.
mutlak okumalı

liberte

bir kadın söylüyor
ikili ellerinin yaz renginde
beni var güneş karası
gözleri fırtınanın soğuk nefesi

bir şarkı var
tekil yalnızlığın boyun borcu
kelimeleri ağlamaklı
satırları kırmızı renkli

bir kadın var birde şarkısı
ne kadar söylese o kadar duyulmayacak
ne kadar söylense o kadar hep ağlayacak
ne kadar anlatsa o kadar anlaşılmayacak

bir şiir var tanımadık sokak başında
iki üç hırsız bakışlı yıldız kuşağında
doğuyorken tarih öncesi ensesinde
gitmeler var güneşin en derinine

kor yürekli şiir şimdi orta yaşında
bakıyor elleri küskün
dizlerine dökülen bitmeyen sese
şiirin bitemeyen kelimelerine

bugün var yarın yok gibi hayat

bugün var yarın yok gibi hayat
kanatlarından uçuyorken küskünlükler
kül rengi gecenin koynunda,
gözyaşlarına önce atlamak lazım sanki
ince bir iğne deliğinden usulca

yırtık bir paltonun eskisi gibi kokuyor sahaflar
yalnızlık dolu tozlu rafların ardında
kediler açıyor gürbüz kaldırımlara,
günebakan çiçekleri gibi ak boyunlarından
süzülüyor kent öğlesi, önce geçgin adımlarda

galata köprüsünün sarayburnu kıvrımında
bir hüzün eskisi var şimdi durgun bitevi
her akşam saçların tutamından
masallara dolanıyor nafile bir kadın gölgesi

iki dost yürüyorken geceyi
boylarından yukarı tırmanıyor kuru sarmaşımlar
ne kadar anlatsalar o kadar azalıyor sessizliğin sesi
ne kadar azalsalar o kadar çoğalıyor gürültünün rengi

herşey ve herkes kendi lisanında
konuşuyor içinden tek renkli

tekrar

içses
['özen ve önem' bu kadar mı uzak kıyı gercekten insan ruhunda. 'deger' gercekten kaybedilince mi anlasılıyor. peki önemsediklerime ilk gunku özenle davranmam suç mu! aynılık ve nasılsalarla doluyken 'benlikler' hala anlamadıkları neden hep ellerımın ucunda. susmalı yine ıyısı mı. susmalı. cunku samimi olan her sey uzaklasıyor bu anlarda. susmalı ve ıncınmemelı .öncesi nasılsa sonrasıda aynı nasılsa. kabullenmelı ]

hayat bir tekrar/lar silsilesi mi peki?aynılıklar ve aynılar

her şey biraz yok aslında

*

uzak kıyıların kulaç atması gibiydi kelimeler, yazdıkça anlamını yitiriyordu içimdeki acı, daha az önce ağlayan ben değil miydim kendimle, neyse ki küçük kız çocuğu hallerinden sıyrılmış bir erişkin gibi gözyaşı dökebiliyordum ya da öyle sanıyordum, görse bu hallerimi sevinirdi belki büyüdüğüm için bir parça , geçmişin o küçük bir an/ı nasılda canlanmıştı ilk gün gibi...ne kadar tehlikeli bir şey bu, bir anı/yı ilk günkü tazeliğinde hissetmek, ne kadar korkutucu...

en çok bu mevsimi seviyordum ama geçsin bitsin istiyordum bu sene,hemen sonbahar gelsin yapraklarından vazgeçemeyen dalların ayrılık serenatlarına şahitlik edeyim istiyorum parmak uçlarında,usulca kahverengiliğini seyredeyim çınarların sonra şaşkın papağanların kaçışmalarını izleyeyim gökyüzü mavisinde...

boğuluyor gibiydim odanın içinde tüm günü evin içinde geçirmiş biri olarak dinlenmiş değil daha çok yorulmuştum hatıraların gölgesinde,bir yandan radyonun cızırtılı sesine bir televizyon kanalı eşlik ediyordu, gürültünün tam ortasındaydım ama içimdeki ses susmuyordu en fenası... tüm çıplaklığıyla canlanmıştı, imkansızdı, olanaksızdı, olmamalıydı...gidişinin üzerinden yıllar geçmişti, hem ben , ben çok değişmiştim, onu ne yeniden sevmek ne de hatırlamak istiyordum, kendi gerçeğim buydu, ama engelleyemediğim bir nehirde akıntıya kapılmış gibiydi benliğim, tutunduğum kara parçaları da benimle sürükleniyordu, korkmuyordum ama gücüm yoktu, yorgundum...anlamlarıma sahip çıkma isteği her şeyin üzerindeydi artık...

gitmek istiyordum neresi olduğunu bilmediğim rüzgarlarda...

bir cümle mırıldandım kendime yine ispat etmek istermişçesine dünü bugünde,

gerçekti her şey, onlar tümüyle gerçekti ve her şey biraz yoktu aslında

*

yüzünün solgunluğunda kafasını kaldırdığı defterden karşısındaki resme daldı,hikayesini düşündü fırça darbelerinin, en çok da renklerin sesini merak etti, müziğini/

MOR KÜLHANİ

1. Şiirimiz karadır abiler

Kendi kendine çalan bir davul zurna
Sesini duyunca kendi kendine güreşmeye başlayan
Taşınır mal helalarında kara kamunun
Şeye dar pantolonlu kostak delikanlıların şiiridir

Aşk örgütlenmektir bir düşünün abiler

2. Şiirimiz her işi yapar abiler

Valde Atik'te Eski Şair Çıkmazı'nda oturur
Saçları bir sözle örülür bir sözle çözülür
Kötü caddeye düşmüş bir tazenin yakın mezarlıkta
Saatlerini çıkarmış yedi dala gerilmesinin şiiridir

Dirim kısa ölüm uzundur cehennemde herhal abiler

3. Şiirimiz gül kurutur abiler

Dönüşmeye başlamış Beşiktaşlı kuşçu bir babanın
Taşınmaz kum taşır manavlarla Karabiga'ya kaçan
Gamze şeyli pek hoş benli son oğlunu
Suriye hamamında sabuna boğmasının şiiridir

Oğullar oğulluktan sessizce çekilmesini bilmelidir abiler.

4. Şiirimiz erkek emzirir abiler

İlerde kim bilir göz okullarına gitmek ister
Yanık karamelalar satar aşağısı kesik kör bir çocuğun
Kinleri henüz tüfek biçimini bulamamış olmakla
Tabanlarına tükürerek atış yapmasının şiiridir.

Böylesi haftalık resimler görür ve bacaklanır abiler

5. Şiirimiz mor külhanidir abiler

Topağacından apartmanlarda odası bulunamaz
Yarısı silinmiş bir ejderhanın düzüşüm üzre eylemde
Kiralık bir kentin giriş kapılarına kara kireçle
Şairlerin ümüğüne çökerken işaretlenmesinin şiiridir.

Ayıptır söylemesi vakitsiz Üsküdarlıyız abiler

6. Şiirimiz kentten içeridir abiler

Takvimler değiştirilirken bir gün yitirilir
Bir kent ölümünün denizine kayar dragomanlarıyla

Düzayak çivit badanalı bir kent nasıl kurulur abiler?

''ece ayhan''

sen çok yaşa

Huysuz değilim!

BİR KAHVE İÇİMİ Ece Ayhan İkinci Yeni’nin sivri dilli şairi Ece Ayhan, tedavi gördüğü Çapa Tıp Fakültesi’nde, çektiği onca acıya rağmen kalemi elinden bırakmıyor. Kendisi için yapılan "huysuz şair" yakıştırmasını kabul etmeyen Ece Ayhan, bizde hakkını savunana huysuz dendiği görüşünde.

Canınız bunca yanarken şiiri düşünebiliyor musunuz?
Bakın bir örnek vereyim. Vaktiyle ya herru ya merru diyerek Zürih’ten Türkiye’ye döndükten sonra menenjit oldum. Bir arkadaşla Boğaziçi Köprüsü’nde gidiyoruz. Sultantepe’de balkonda otururken şiir ekseninde düşünürdüm, karşıya geçen motorlardaki balonculardan para alıyorlar mı diye. Tam köprüden geçiyoruz bir yandan kusuyorum menenjit yüzünden, bir yandan da baloncuları soruyorum arkadaşa. Yani dün ve bugün, hastalıkta ve sağlıkta hep şiir düşündüm ben.

En son ne zaman şiir yazdınız?
Bu sabah...

Okuyabilir misiniz?
Hayır... Daha çok müsvedde.

Belki bir dize...
Şu çekmeceyi çekin bakayım bir zahmet... Oradaki büyük kağıt... Evet o... Şöyle yazmışım: "İnsanın sınırı var mı yok mu göreceğiz/ kuyruğu titretmeden önce"

Onca hastalık geçirdiniz. Onlara kendi gerçekliklerinin dışında bir metafor olarak bakabildiniz mi?
Aslında her şey bir metafor. Borges "Belki de bizim hayatımız, ormanda geceleyin avının peşinde sessizce ilerleyen bir kaplanın kafasından geçenlerdir" diyor.

Göğsünüze ağır bir kelebek konduğunda, bakışsız bir kedi kara geçerken sokaktan, içinizdeki çekmecelere uzansanız... Nasıldır onlar, dağınık, kırık, kitli?
İçimde çok kırık dökük çekmece var. Epey kırıldım.

Yalnızlık?
Yalnızlık çekmem, canım hiç sıkılmaz benim. Biraz sivri dilliyimdir. Şairler çok boyun eğmişler, parası pulu, imkanları olan egemenlere. Eğmemeleri gerekirdi aslında. Bazı şeyleri hiç kurcalamamışlar. Ona çok kızıyorum. Böyle böyle birçoğuyla aram giderek açıldı.

Biraz da "huysuz" olduğunuz söyleniyor, ne dersiniz?
Orhan Veli’nin sevgilisi Nahit Hanım "huysuz" derdi bana. Nahit Hanım’ın arkadaşlarını Afet İnan’ı, Ahmet Adnan Saygun’u, Nurullah Ataç’ı eleştirirdim. "Sus huysuz herif" derdi Nahit Hanım. Aslında hiç öyle huysuz biri değilim. Yıllar önce Arif Damar’la oturuyoruz. "Valla ben halim selim bir adamımdır" dedim. Şöyle bir baktı: "Öyle mi?" dedi. Çünkü duydukları başka türlü şeyler. Bir de ben hakkımı savunurum. Bizde hakkını savunan huysuz oluyor.

Hastane odasında en çok kimlerin yokluğunu hissediyorsunuz?
Can Yücel’le Cemal Süreya’nın.

Burada olsalardı?
Valla kafayı çekerlerdi... Can kadar değil ama Cemal de son dönemde kendini içkiye vermişti. Ben de konsomasyon kadınlar gibi içer gibi yaparak katılırdım onlara...

Hep merak ettiğim bir şey vardır. Meçhul öğrenci devlet dersinde öldürülmeseydi bu dersten geçebilecek miydi?
Şimdi oraya kadar gitmeyelim. Birinci elden siyasal bir şey bu.

Peki deprem felaketinin ardından, devlet için ne söyleyeceksiniz? Devlet, devlet dersinden geçebildi mi?
Geçemedi aslında. Geçseydi iyi olurdu tabii...

Son soru: Ne zaman eli zambaklı şair olup, bize uzun heceli bir kent vereceksiniz, depreme dayanıklı?
Bilmiyorum. Karamsarım ama bir gün mutlaka...

http://www.milliyet.com.tr/ozel/kitap/990828/ece.html

28.08.99

22mart

gece sessizliği çarpıyor aynalara
son dakikalarını yaşayan gün çırpıntısında

bulanık sular okyanusu var mendireğe çekili
kulaç atmaya çekinen yüzgeçlerinden
açılmış ak pak kirli mi kirli gün seçkisi
ter damlıyor şimdi dalgaların koynuna
kör balıkçının ağlarından
dizleri yakan ateş kovuşunda,
sesteşi gizli kirpik bakışlarında
yürüyorsun boylu boyunca
gecenin omzunda
katran karası varil sıcağından

biri ak biri siyah
biri dün biri bugün
biri gece biri gündüz
dünler bulvarı hatırlayışın bu gölgesi
kendini ele veriyor ilk günkü gibi
üşüntülerin buğulu nefesi

korkuyor sol yanındaki kuzguni mevsim
kendini dolaştırdığın sabahların koynunda,
kent yalnız bir başınayken
sen ağır aksak şiir akşamlarında
yüzünün sarı gölgesi
kanat çırpmaya yelteniyor
omzundan havalanan şiir atlasına

adsız

su tepelerinin küçük elli cüceleri
minik gövdeli sabahların
uslanmaz hikayeleri,
sözüm ona şiir mısraları bu ya
baktığın denizlerin mavisi
yürüğüm yolların sarısı,
sözüm ona şiir ya
bu eller peki şair mi,
kolay mı karşıya geçtiğin yolda
tekrardan ardını bulmak
sabahları sırtlamak kolay mı!
omuzlarından bıraktığın
40 katır hamallığı

sevgi bazen sessizdir, senin anlayamayacağındır karşındakinin yapabildiğidir ama.
yıkıcı olmak hep en kolayıdır, ama esas zoru var etmektir , karşındakini suçlamadan yol alabiliyorsan bu hayatta ve evet şanslısın insan olmak adına.
kendi içindeki ihtişamına kapılmıyorsan umursamıyorsun kraliçeliğini en güzel doğru yoldasın daima.
ve evet sevgi çoğunlukla sessizdir, anlayamasanda, yapabildiğidir insanın
snm/e

yürümek güzel

yürümek güzel kendini unuttuğun sokaklarda
aldırmadan sıcağa
dinlemeyerek adımların sancısını,
2 liraya hayat satan ellerin terinde
yokuş aşağı inmek arnavut kaldırımları bir çırpıda
bilmediğin pencerelerin ardından atlamak
ve koşmak bilinmezliğin gebe gözlerine
fırlatmak öncesini
bir öncesini
ve hep öncesini
hafiflemek sonra kapalı göz tenhalıklarında,
kuru kalabalık sesler yontulurken
susmak derin derin

yürümek güzel kendinle
kendini unutabildiğin sık gölgeliklerde
kirpiklerini söküp gözyaşından
duymayarak ta parmakların yankısını
ve köşede kaybolan gölgenin ebruliğinde
şaşkın tüten bakışlarını,
unutmak güzel işte
güzel unutmak
tanıdık sana sarılmak gibi
unutmak sonra işte yabancı seni
ve yürümek güzel işte,bilmedik mevsimlerde seni

yürümek güzel
şehrin akşama çalan renginde
güzel yürümek
martılar konuşlanırken galata köprüsü üstünde,
beklediğin iskele yamacında
dalgalanıyorken şimdi karşı ezan sesi
yürümek güzel gözlerini diktiğin deniz sarhoşluğunda
yürümek güzel mırıldandığın bir kaç dizede
ve anımsamak sonra ama şiiri
çatlağın sızan akdeniz mavisinde
sonra yalpalamak rüzgarın sarı sevincinde

yürümek güzel
dinleyerek usulca dalgaların kıyısını
bankalar caddesinin ıssız yalnızlığını
sarayburnu uzanmışken yine nazlı gövdesine
yürümek güzel
adım adım kenti gözlerinle
göğe çekili ay renginde

masa ve sandalye

okunmadık suların taraçaları
kök salıyor özlemin boynuna
fakir bakışlarının gölgesi
iki kişilik düşleyiş kalabalığı

bir adam ile bir kadın yürüyor
adımları geçmiş zaman masalları
film icabı kenetli elleri

bir adam oturuyor masaya
bir kadın açıyor saçları yaka paça
masa uyanıyor harekete ardı sıra
sandalyeler diziliyor deviniminde
bir bulut maviliyor gonca gül
bir diken peydahlanıyor renginde
uzun bir boyun kıvrılıyor saklambaçlı
dikili püsküllerin kelimeleri
bakmalarında neşeleniyor çocuklar gibi

bir sandalye savruluyor adamdan bacakları cılız
bir sandalye savruluyor kadından bacakları tıknaz
parçalanıyor masanın gövdeleri suları boyunca
üç boğumlu şiir güncesi
masa ve sandalye gölgesi

oturuyor adam sandalyeye
oturuyor kadın sandalyeye
ortada bir yeniyetme terli vazo
dirsek yamaçlarına konuşuyor ikili,
dinliyor masa tek kişilik.

anka

kanatları kiremit rengi
anka kuşu bu son rüzgarında

her şeyin hiçbir şeyinde
kime ne desen biçare
kendi gemisinin dümeni
çoğu kaptansız biçare

gözünü kısıp baktığın
elinin ufuk çizgisinde
atlıyor şaha kalkmış sular,
gökyüzü dehlizinden
gözyaşı denizine

korkmazsın sen
hiç korkmadın damlalardan
biliyorsun çünkü
tüm karanlıkların sonu yinede aydınlıklar,
geçeceksin tüm kuytulukları
dikenli tel örgülerin kalbini acıtan renginde
sevmekten korkmayacaksın nede olsa
sevilmeden önce yine

başını çevirmiş yaslı ağaç gölgesi
bilmeden bakıyor küskün dallarına
ne çok kelime sarf edildi
tonlarca doldu kalabalık, yapraklarında

her şeye yakın hiçbir şeyde
şimdi mayıs rüzgarları son deminde
hiç kimse farkında değil
çorak topraklarının renginde

laf-u güzaf

yalnızlık kaç çeşittir?
tüm çeşitlerini bilirim:
seni eklesem bana
dolmaz ki yarım daima

unutulmuşlar çarşısı yok mu bu koca şehirde
bıraksam şu beni köhne bir köşede
meteliğe kurşun atarken dirseklerim paramparça şiirlerde

derinlikler bulanmasa sığlık geçitleriyle/
gemisini kurtaran kaptan olsam,ama kağıt bir yelkenlide
suya inince erimese,ağlamasam hani çocuk halimde!
ve kurşun kalemle çizsem dalgaları sonra
silinmese hep sevinsem daima,
o bana bakar gibi bakmasa
bu dinler gibi dinlemese
ama şu anlasa
gerisi laf-u güzaf olsa,

yalnızlığın çok çeşidi var
tekini ezbere bilirim.
konuşmadan kelimelerin
duyulmaz işte hiç sesin

şiir niyetine değil bu harf dizimi

orucu bozulmuş bir kere kelimelerin

dün ve bugün

dün ve bugün var hayatta
unutmaya yakın uzaklıkta

'hani' diye anlatılan masalların
siyahi dirseklerinde gün
aralık kirpik zamanları şimdisinde
son sefer yine şairler meclisinde

dumanı tüten şiir geçmişinin
açıyorken mayıs çiçekleri
şimdi anlatıyor yaz akşamları
son şiirin yaslı ellerini

mırıldanıyor ağır aksak gitar telleri,
uzak bakışların soğuk yanılsamalarında
dökülürken hüznün sarı mum rengi
mevsimlerin tadı mı kaçkın
yoksa düşler mi hep serseri

bir insan neden ağlar sahi
bugünün içinde açan dünde
köklerini söktüğü, toprak üstünde...

yolculuk

kendime uzak kıyılarım var
bilmediğim keşfedilmemiş çoraklıkta,
nasırlı adımlarınla basıyorsun ya
çocukluğum korkuyor,
sende bir başınalık mevsimleri
oysa suskundu kalbimin yeni dinen kasırga seli,
şimdi bir şeyler var duruşunda karşı konulmaz,
akıyor cenderenin ağzından gövdenin sesi

yuvalanıyor yeni yetme fotoğraflar
aynı şarkının aynı sabahında
işte bu yüzden sessizlik!
içimdeki ormandan devrilirken bir ağaç gölgesi

bilmiyorsun
bilme
baharda sürgün veren
kendime göç insan siluetimi

martılar gördüm sabah

martılar gördüm sabah
kanatlarında uçuşan tüller,
beyaz bulutlara dolalı kaldırımlarda
yürüyen çocuk parmaklı serçeler,
köpük köpük kıyılarından
taşan sakar şarkılar,
şaha kalkmış tepelerinde
tül gibi örülü mevsim güncesi
ılık bir okşayışta tenin gölgesini,
gördüm en erken gövdesi dolu vapurlar
urgancının kirli ellerinde
kayan yağlı bir sabah

ve kalabalıkları parçalayan kulaçlar

düşünce

derin uçurumlar açılmış
adı düşünce
duygudan sonra gelirdi
şimdi ilk hece/
yaşanmışlık diyor bazısı
bazısı süpürgesiz cadı/
bir adım atarken
diğeri nedense hep geri

gökte ay var rengi renginde
geç gelsede bahar haşmetinde
açtı ya hani tomurcuk dalın biçeminde/
güneşe sırtını dönmek neden
zamansız olsada bugününde/
geç aydınlansada gündüzün
çıktın farzet savaşın eskisinden
giyineceksin nede olsa yeni ellerınden

en çok yine '...' yaralayacak olsa da
unutma
kalbin hep sensin daima

masal ormanı

karanlık açmıştı ellerinde gün ışığına benzer zamanın, ışıltılar serpilmişti kalabalık gövdeler ardı,uzaklar çekilmişti yakına,küçük bir gülüş vardı ardında:
-yalnız değilim yakınımdasın dedi, korkma! dedi

yürüyordu ardına takılı çınar gölgesinin renginde,konuşmuyordu bağırıyordu artık, baktığı yerde takılı kalıyordu engin denizler sanki dalganın içinden kopup gelen köpüklerin sevincinde, tek kerelik kirpiklerin tekrarı yoktu:
-çekiniyor dalgalarım çakıltaşları yuvarlanıyor rengime bak dedi, korkma! dedi

uzun dalları vardı salkım saçak gövdesinde yeşilin binbir tonu gözlerinin derininde,sığınsam sokulsam banada yer varmı kuşlar göçünde, anlatmasam anlar mı sahi köklerin derininde:
-konuşmaya kelime bulamıyorum ülkende akıyor gözyaşlarım damlanın renginde sevince bulandı kollarım sanki yağıyor yağmur renginde, korkma! dedi

yaşlı bir adam sırtında masallar yürüyor dedim bitmez gündüzü, canı sıkılınca takıyor göğsüne ay ışığından rengini,kapalı gözlerin ardından anlatıyor geçmiş zamanlı düşlerini,yıldız seviniyor göz kırpıyor, bak gördün mü düşler ormanında şimdi biri, heceler hep söz dizimi
-korkma! masal değil gerçek dedi

içses

'özen ve önem' bu kadar mı uzak kıyı gercekten insan ruhunda. 'deger' gercekten kaybedilince mi anlasılıyor. peki önemsediklerime ilk gunku özenle davranmam suç mu! aynılık ve nasılsalarla doluyken 'benlikler' hala anlamadıkları neden hep ellerımın ucunda. susmalı yine ıyısı mı. susmalı. cunku samimi olan her sey uzaklasıyor bu anlarda. susmalı ve ıncınmemelı .oncesı nasılsa sonrasıda aynı nasılsa. kabullenmelı

yağmur mevsimi

cama vuruyor
biri ak, biri kara üşüntüler
ne yapıyordur hayat bu anlarda
ansızın yakalandığı bu yağmurlarda

titriyorken sarı ışığın dumanı
bir araba geçti az önce kederli ve erken
ince topuklarında hanımeli
sarmaşıyor miladına oysa,

dinlemezken şairin şiiri
bitmez bu kalemkeş gece
gözlerinde açan ilk tomurcuk
şimdi hüzünlü bekleyişlerde

dinlesen ne olur
gözleri kapalı baharın sabahını
sen daha gerçek ne derken
döngüsünde bak yine hece

ıslandı mı ayakların
kirpiklerinden önce yine
öylesine yağmurlar bu
boşuna anlam yükleme

gece

bazen susayım diyorum
derin derin,
üşütürken suskunluk tahta bir köprünün üstünde
çözülsün asma kilitleri okyanusun
kana kana kanasın
adımlara dolan yengeç vuruşları,
geç değilken henüz atlamak yüzgeçlerinden
oysa daha erken!
tutunmak nisana

döneyim diyorum bazen de
çöl arası vakitlere salayım
peçesini kaldırmış kum fırtınasını
iki kelime arasına atayım
çarçabuk terli ellerini
parlasın kıvılcımın ateşi
bedevilerin sürmeli sözlerinde

bazen durayım diyorum
katran karası karanlıklarda
film kahramanları gibi
yenilmez yıkılmaz dövüşlerin
perdesi aralık sokak yürüyüşlerinde
bilmediğin dillerin kelimelerinden kaçarken
sandığın gerçeklerle karşılaşmadan hani

bazen ıslanmak diyorum
nisan yangınlarından korkmadan
lastik çizmelerin sarılığından
dallarımı uzatıp gökyüzüne
sonra
maviyi toplamak işte yeryüzüne

bazen alıp başımı gideyim diyorum
neresi olursa fark etmez ama
bir parça ışık olsun coğrafyasında
bir parça gözyaşı işte kirpiklerin ardında

bazen de
bazen tek bir cümle etmeden
kıvrılayım diyorum omuzlarımdan
sessizliğin dizlerine
üstümü örtsün gece

sanırım

pvc doğramalardan
denize inen yeni şehir haltlarından
kaldırımın orta yerinde duranlardan
kötü niyetten
bitmez yürüyüşlerden
yasaklardan
geç gelen yarım çaydan
saygısızlıktan
sürekli kendini anlatanlardan
ters esen rüzgardan
ayağımı acıtan çizmeden
sol omzumun gereksiz şikayetlerinden
krizin her türlüsünden
anlayamadıklarımdan ve anlayamayacaklarımın teminatı zamanı oluşturan an/lardan
kendileri dışındakileri gerçekte önemsemeyenlerden
çanlar kimin için çalıyorlardan
soğuk gelen çorbadan
istiklal caddesi taşlarından
arayıpta bulamadığım cd kapağımdan
başlayıpta yine,yine bitiremediğim kitabımdan
yazı yazmaktan
devrik cümlelerden
sıkıldım ziyadesiyle
blog
sanırım.

harita

sen hiç bulutları aradın mı
ellerinde
ardındakilere buladın mı
yıldızların düşünü

sanki dün

bugün eski bir gün
bakkalın dalgın gözlerinde,
şehrin kemikleri ısınıyor bahar yangınında
oysa suları yarıyor sanki musa
erik ağaçlarının çeperinde,
duymuyor musun!
hadi dinle
hecelerde

bugün eski bir gün
sulukulenin girilmez geçitlerinde,
çengiler volta atıyor
bir meteliğe darbuka sesinde
nasırlı bilekleriyle

bugün eski bir gün
çınarların omzundan inerken şehre
karşılaştın falcı kadının iç boğan sesinde,
koştun farzet
belkide kaçtın
kalabalık bulvarlar değil mi
bu karşılayan suretini
ne çok gölge
ne çok kelime
oysa
ne çok kalabalık
ne çok kabarık

üstü kalsın
bugün eski bir gün
gökte dolunay rengi
ve venüs durgun
sanki erken
sanki dün
bugün artık bir gün
kafiyesiz bir bugün :

lorca/nın çığlığı

lorca/nın çığlığı mı bu! kor karanlıkları yırtan
kirpiklerini örtünmüş yıldız dehlizlerinde

karanlık kanat çırpıyor rengine,
kavga ediyor bir baba, küflü ağların çeperinde
elleri sarı kül, dökülüyor parça parça sesin
uğultular bilenirken baykuş gözünde
adım izleri var karaağaç gövdesinde

küskün gövdesinden uzanıyor ormana
ayakları balçık karaağaç sökümü
yalnız çocukluğuna eşlikçi yapraklarında
lorca nın çığlığı bu!
mavilikleri şahlandıran
dizginlenemeyen aydınlık izlerinde

yaban/cı

bir anda uzaksın herşeye
tanımadık bir yabancı gibi
sancıyorken omzun sol neşter çarpıntısı
geçti işte bugünde dün gibi

uzaklaşıyor yakınlığın arası
kendine yabancı an'larda
bakıyorsun durgun bitevi
yamaçların sarkıtlarından
devleşen en yukarılara

koşsan biçare akşamların
sorgusuz sorgulamalarından
bit çift bakış var mı
sıcak ve samimi yamaçlarda

gittiğin yere götürdüğün senle
tanışmaktan sıkılmadın mı her nedense
her el sıkışmanla kendinle
karşılıyorsun aynı gün doğumlarını
aynı renginde,

devrik bakışları taşımaktan yorulmuşken
anlamsızlığın kol gezdiği meydanlarda başı boşken
karşılıyorsun ya hep iyimserliği
ne desen boş
ne anlatsan daha boş

yaban kelimelerin, bir çift yabancı el sesi
uzaklaşıyor yakınlığın tanıdık sıcaklığından

bahar mı bu

bahar mı bu, dallara asılı olan
gün yüzlü tomurcuklardan,
salkım saçak sokaklarında
saçların nar kokulu akdeniz rengi

bahar mı bu, maviye dolalı olan
kolları açık güneş beyazında
cenovanın tedirgin bekleyişi
ve özgürlüğün hüviyeti

bahar mı bu, geceye asılı yıldızların
ay doğmadan parlayan neşesi

bahar mı bu,bezeli ağaçlarda
çağlanın buruk tadında
aldanışın açan çiçekleri

ah! doğa
kanıyorsun ya! hemen dallarına
yüzüne vuran bir parça güneş sarısına
ve kollarına konan deniz mavisine,
kanma demesemde
unutma yağmurların rengini
yanılmaya gönüllü olsanda
aldanma bu yalancı bahara,
görünen değil görünemeyende gerçekliğin
dallarında değil toprağa kök salan damarlarında düşlerin
yıkmadan, var etmekte hüviyetin
azaltmadan çoğaltmada işte maharetin
sanılanda değil de sanamadığında hep rengin

bahar mı bu,sokakları yalınayak dolaşan
'dalgacı mahmut ' gibi gökyüzünü boyayan

uçurtma

anlatılıyor/mış lı düşler diyarı
dinliyor/mış lı gelecek zamanı

durdu kağıt uçurtma
küskün göğün saklı renginde,
dalgalanmıyor tırnakları haylaz çocukluğu
dizleri yamalı gün seçkisinde

konuşuyor herkes kelamın dilinde
oysa konuşmaya hasret kelimelerde
mavi ne kadar maviyse
ha bir kelime fazla
ha eksik bir kelime,
anlaşılamadıktan sonra
biçare anlatmak kendini niye,

dinlemiyorken daha sabahı
yüzüne vuran martı renginde,
bir kadehe dolmuyorken akşamların gün eşrengi
şarabın suçu mu bu kendi rengi!

kendini unuttuğun yokuşlarda
bitmeyen hesaplaşmalarda
konuşuyor sokaklar çok sesli
umulmadık balkonlardan
adımların ardına

gözlerini kısıp baktığın bulut beyazında
alı al,moru mor denizler, hep erguvanlarda
yaramaz yunusların sevinci sanki
bu senin gözlerinin hep bir tutamlık neşesi

unuttuğunu sanmadın hiç
unutulmadıkların kıyısında
anlatamıyorsun bak hala
yangının isli dumanını
ona/buna/şuna/

kendi pencerelerini açmış insan gölgesi
durduğu yerden bakıyor,
yok mu adım atmaya karşı balkonun kıyılarına
nemrutun gün görmemiş ayazından hala,

eğilsen dizlerinin önü bir adımlık surlar
korkmamışken akşamın karanlığından
bu seninki kifayetsiz kelimeleri yine şiirin
anlayamadıklarının hediyesi işte bir gün
neresinden yazsan
başı bir
sonu bir

yoruldu kırık uçlu uçurtma
mış lı masallar diyarında

ceviz masa

hani uzaklar açılmıştı

bulutlar mavide kaybolmuş, güneş kollarını sarmıştı kendine,tek göz bir yontuda balıkçı ağları salınıyordu korkusuzca köpüklerin ardında, aralarda boşluklar oluşturuyordu zaman, adım adım dalgalanıyordu sanki günün yüzüne vuran demi, buğulu geçitlerde köprü altları saklanıyordu utangaç/korkar, şarabın kırmızılığı bulaşıyordu en çok adımlara ve galata köprüsünün ışıklarını seviyordum hep yanında
sonra haliçin o dinginliğinde huzur buluyordum cam ardı, parmaklarınla sıkıca kavradığın sigaranın canı acımıyordu belki ama son sürat gittiğin akşamlarda ardın vardı beni hep inciten, kentin ışıklarına karışıyordu arabanın hızı çoğu anlarda
belki de sen
bilemiyordum aklından geçenleri ,neler düşündüğünü bu anlarda ama,
korkuyordum konuşamadan sana
neden mi korkardı insan
korkuyu keşfetmemiş çocuklar değildik artık, sanırım ondan
yüklerimiz vardı sırtımızda seninki sana ağır benimki bana çok fazla...cüretkar, meydan okuyan tavırlarımız vardı biraz küstah, bu hayata,yürüdüğümüz yol bilmediğimiz bu ortaklık adınaymış o karşılaşmamızda, o akşam ne dedin bana, ben ne dedim sana ,unutmadım hepsi aklımda
ne söylemeliyim ki şimdi
ansızın karşılaşmıştık ya hani hesapsız zamansızlığımızda
affet!
sitemkar olmalı mıydık bu an’a ya da o an’a ama, bilmediğim için işte hep gülümser sana bırakıyorum bu an’ı ya da o an’ı çocukluğumla
hiç bilmediklerin olmadı mı diye sana sormak istedim aslında ama soramadım beni durduran duvarlarında o korumacı gölgende,hep mağrur hep başı dumanlı dağlar gibisin ay gölgesinde ,
ve işte çoğaldı tomurcuklar sürgün verdi bu sessiz gölgende, yeşerdi en imkansız sanılan gerçekler bugünde

usulca zarfı kapattı kadın/ceviz masanın sarı ışığında çıktığı yolculukta/tuhaftı ama korkmuyordu bu defa/özgürlüğü hissetmeyeli yıllar geçmişti gözlerinin çeperlerinde/ gülümsedi kendine/usulca kalktığı masasından /ay gölgesi vuruyorken penceresine

sessizlik

her kendine küstüğünde insan
göç ediyor kıyıları kurak çöllere,
başı dumanlı dağlardan
yankılanıyor çocuk geçmişin,
uzaklar kürek çekiyor kendine
yakınlaşıyor sanki kalbin sancıları

her kendine küstüğünde insa
sırtlandığı yıldızları bırakıyor ellerinden
gece açılıyor ürkek bakışlarında
yorgun ressamın avuçlarında
tanelerle dolu renklere,

her kendine küstüğünde ins
sevilmedik sokakların şarkısını çalıyor mızıka
iki telli bağlamanın kör oturuşunda
bir çocuk paslı ellerin hep yamacında

her kendine küstüğünde in
nasırlı ellerin çatlakları açılıyor
korkuyor, konuşmaya gündüz yankısı
karışıyor, gece ruhlu kanat yankısı

her kendine küstüğünde i
anlatamadıkların kıyısında eksiliyor suretin
bir damla çoğalıyor
içinde açıyor kuzguni mevsimler

ve her kendine küstüğünde
çoğalıyor sessizliğin sesi

martı göçü

martılar neden yakışır gökyüzüne
bilmediğimiz renkler mi saklı düşlerinde
kollarını açmış sarı iskele yorulmuyor mu
sabahları şehrin güvertesinde,
kanat çırpsam köpürse kirpiklerim
bu şehrin göğüne sevdalı martı göçünde,
neyse ki aydınlık saklı gelecek zamanlı düşeşlerde...

ay gölgesi

kırık kanatlarında gece
ve
diz çökmüş gölgeler :

ay rengi vuruyor
sanrıların geçmiş izlerine,
karanlık aydınlatıyor saçların bir tutam loş halini
upuzun uçurumlar açılıyor iki yakalı
kalabalıklar ve kalabalıklar dizili
iki köprülü eller yamacında,
bir kadın utanır hallerde
bir adam çekingen mevsimlerde,
kıyıya vurmadan çekilen dalganın kokusu
şarabın mavili renginde,

yakın sandığın uzakların aksında
uzak sandığın yakınlığın yakısında
korkmasa gözlerin
geçer bu kırıklık boydan boya
korkmasa ağzının sol köşesi
açacak yakanın sol yankısı
ah birde sözlere karışsa buseler
sürgün verecek bu düşler bulvarı

yürüyorsun mağrur dağların doruklarında
oysa içinde açan kardelenlerin coşkusunda

...

şaka ya! hani bugünün yaşamı,
sen ki yaşanmış dünlerin onur ağacı,
kök saldığın topraklara küsmüşsün
tek göz bir kutuda
usulca yalnızlık biçmişsin
şimdi
omuzlara dolan denizler sen
yıldızlar var hemen başında
avuçların dinmeyen yankılarında
göz kırpar bulutların kanatları
bak işte yine bir sen,
tek parça ay ışığında
selam duran bir çift muhabbet kuş gölgesi
fener olmuş tüm sessizliklere birer ikişer
kalabalıkların resmi geçit törenleri

özlemez mi insan sol bilek çarpıntısını
özlemez mi yürüdüğü tozlu sahne sancılarını
sahi özlemez mi tahsin amca!

/bazen/

bazen kendine ait olmuyor insan
uzak salıncaklarında sallanıyor
tenha kuytuluklar dolaşıyor gölgesinde
pusu kuruyor tepeleri
gün görmemiş kıyıların
kalp atışlarına

bazen kendine dolmuyor insan
akıyor damarlarında nil gezintileri
düşlerinde açan seraplar
biriktiriyor çöl rüzgarlarının
yelkovana dolalı tanelerini

bazen kendinde durmuyor insan
sersemliyor gövdesinin duruşunda
bükülüyorken hayatın bin bir türlü kabaresi
tek bir darbede yere seriyor koca gövdesini
sol yanında açılmış insafsız bir kovuk
o kovuktan dışarı taşan
tek bir damla rengi,
insansa
insanı bu dünyada kahreden
kızıllığın sesi

bazen kendini istese de bulamıyor insan
canlıyım-ölüyüm
canlısın-ölüsün
canlı-ölü
bir tuhaf insan=fiil çekimli

tekrar

sevgide güneş gibi ol,

dostluk ve kardeşlikte akarsu gibi ol,

hataları örtmede gece gibi ol,

tevazuda toprak gibi ol,

öfkede ölü gibi ol,

her ne olursan ol,

ya olduğun gibi ,

ya göründüğün gibi ol.

an/lar

-kollarını açmış gecenin kanatlarında yürürken atlamaya korkar oldu uçurtma parmakuçların yamaçlarından, saçların ucunda ıslanmış günün yakamoz kokusuna bulanmıştı ay ışığı, pamuk tarlaları vardı başak renginde, güneşin yere düşen şavkında ıslanıyor gibiydi iki damla...

yürür gibi anlarda durup ardımıza bakıyorduk gölgelerimizin tenhalığında yüzümüzü saran sarı mum ışığıyla...
karşı kıyılar vardı,
uzaklar,
kürek çeken yakınlar bu zamana...
oysa ,oysa kaybolduğumuz kalabalıkların karanlık geçitlerinde karşılıyorduk bir diğerimizi,gürültü,keşmekeş,zihnimizi bulandıran sessizlik yakamozlarında,
ve bir açılımlı pırıltı vardı ellerimizde,açıldığındaysa hep solan ve küskünlükleri beyaz bayraklarla sarmalayan...
tersten okunuyordu kitap sayfaları ve şehir aynı değildi aydınlık köşelerinde, canı sıkkın gibiydi köşedeki bakkalın kaldırım üstü karşılamaları, çatılardan akıyordu bir şeyler dizlerimizin üzerindeki eteklerimize, oradan hooop koşar adım gittiğimiz deniz dolusu maviliklere, boşaltıyorduk gözpınarlarımızdaki kirpikleri tonlarca yüküyle bulutların gönderine...sonra hatırladığımızda en çok incindiğimiz anları takas ediyor, buluyorduk şarabın ebruli rengine, birde gözyaşları vardı kadehin kıyılarında dolaşırken korkmadan cesurca atladığımız...kapıyı ilk açtığımda karşılaştığım ben ile yeniden tanışmanın sevinci hep üzerimdeyken korkuyor ve kaçıyordu sen yangına bulalı ayakların ateşiyle,özleme sevdalı düşler bulvarında ortaçağdan kalma çan sesleri doluydu dört yan, meydanlar vardı sonra her bir köşesinde dumanlar tüten ,en çok korktuğum bu anlardan korkmazlığında büyürdü bir sen gölgesi dev gibi olur sığınırdı suretim ve ben, yalnız ikimiz. kendimi alıp biçare dolaştığım sabahların birinde denk gelmiştim üşümüş yüzünün sol köşesiyle,bir şeyler vardı ipince sızan ve içimi acıtan,ellesem bana bulaşacak karaparçalarının yüküne hazır değilken okyanus dolusu dalgalarını bırakmıştın küçük köşelerime,dizlerimin üzerine çöreklenen güçsüzlüğümde çakıltaşları yuvarlanıyordu artık kalbimin hudutları içinde, çiziyordu yağmurların erken açılan damlaları sokağın rengini ve sızlıyordu park kaçkını bir gececinin omuzları üstündeki gövdesi,
sonra gözler vardı birde mavinin tonundan renk çalan sadakatin gündoğumlarında hatırladığım, en çok dürüstlüğün yakıştığı anlarda kulağın ardındaki fısıltılar dökülürdü küçük harflerin doruklarından buralara, dalgalar daha coşmadan oltanın ucunda vururdu sahile düşler tek göz bir kutuda,
birde gündüzler vardı henüz aydınlanırken topladığım manolya ağacı dallarında-
dedi kadın ,baktı adam.

uyan

uyan uykundan
çok uyursan her şey geçer yaşanmadan
uyan güzel uykundan
ne kadar tatlı da olsa
hayat uykuyla geçmez

yaşanacak o kadar çok şey
anlatacak, anlayacak çok hikaye var aklımda

ama sen uyursan kime anlatırım
sen gözlerin kapalı kalırsan kime
çok uyursan, gözlerin mahmur kalır
güneş ısıtmaz kirpiklerini

uyan uykundan güzel kız
içi güzel yüzü güzel
canı çok şeker

belki çocukluktan kalan
küçücük bir hikayenin
ardından gitmek içindir uykular

belki yaşanmamış ,yaşanacak
onca hayal peşinden
koşmak içindir bütün masallar.

j.barbur

r.oxigen şu an itibari ile süper çalıyor...
jehan barbur,ansızın gelip buldun ne iyi yaptın...

kitap okumalı...

sabahları boğaz trafiğine paydos,yaşasın denizler...

kıyı köşe dip temizliği bitti bitecek,herşey ait olduğu yere artık...

sokaklar özgürlüğün en direk adresi...

g.hanım süper insan,tanımaktan çok memnun olduğum şahane insan,teşekkürler, bilmesenizde,görmesenizde varlığınız için varlığınıza...

boncuk muhteşem yaratık...

cansever dizgesi

ne doğru ki ne yanlış
ne hayal ne gerçek
soluduğun havanın yakamoz kokusuna bulalı
kızıl ay gölgesi düşlerde,
sandıklarının aksını parçalıyor
elleri bağlı dün’ün yamaçları,
bir karga uçuyor kanatlarında yangınlar
serpiliyor dört yanı mamur tepeler
anlayamadıklarının köprüsü seriliyken yere,
soluyor yapraklar
riya dolu hayatın kefelerinde
kefe kendini kandırıyor hep her nedense,
mısraların efendisi şiir dizini
ne doğru ne gerçek bu yeryüzünde
anlatabilir misin bilinmedik diller ülkesinde
dünya!
hani denizlerin var mavinin tonunda
tepelerin ardı sıra kahverengi yamaçlarında
sarı başaklar gülümser yakın kıyılarda
birde uzakların var insan yükünde
iç acıtan riya rüzgarlarında,
hiç mi sakınmaz insan
kapıldığı fırtınaların, söktüğü köklerin topraklarından
hiç mi korkmaz o toprakların acıyan canından,
köklerin kanayan damarlarından,
sahi!
çekinmez mi buzlu doruklarından,
dalga dalga olmuş kırağı gözyaşlarından,
hiç mi anlamın anlamı yok
nasırlı kalplerin çorak topraklarında
artalan zaman çanlarının
yanlış sesinde duyulan
arsızlık çığlıklarında

hani elleri bağlı gün kıyısında
anlayamadıkların köprüsü seriliyken gökyüzüne
adım atmaya korkmaz dimi artık insan
karanlıklarla dolu bulutların beyazına
beyaz yol gösterir dimi altıok
aydınlığa açılan tünelin ucuna

sahi günah değil mi
dağılan kolyenin uçlarında
serpilmiş incileri usulca saklamamak

sahi
ne düştü ki ne gerçek
ne görünen ki nede görülemeyen
hayat bu ya!
bir cansever dizgesi
'hey gidi duyumuna yandığımın dünyası.......' dizili...